Je aandacht is goud waard
Toen realiseerde ik me wat ik aan het doen was. In die Roemeense keuken, met lieve Roemeense mensen ging mijn aandacht naar mijn telefoon in plaats van naar hen. Ik legde mijn telefoon neer en begon een gesprek. Het werd een “goud” gesprek, een “God” gesprek. Ik hoorde hun getuigenis hoe ze elkaar hadden leren kennen en hoe ze waren begonnen om in dit gebied van Roemenië zending te bedrijven. “Dit gebied”, is Oltenia, de armere regio van Roemenië, en de mensen harder zijn, evenals de grond waar het evangelie op gestrooid wordt. Ja de grond is hard hier, en er is veel geestelijke duisternis. We praatten over hoe de duivel hier tekeer gaat, maar ook over hoe God hier werkt. “De priesters van de Orthodoxe kerk hebben ten tijde van het communisme veel vooroordelen over “de bekeerlingen” (“de christenen”) rondgestrooid. Daardoor is er veel afkeer naar de christenen hier en is het heel moeilijk om over God te praten. We zien wel hoe God werkt door kinderevangelisatie,” vertelde hij. “Dan zien de ouders dat de club positief effect heeft op de kinderen en worden de vooroordelen over “de bekeerlingen” weggenomen. Zo kan de deur langzaam open gaan”. Kinderevangelisatie dus! En wat is het mooi om eraan mee te werken dat kinderen al jong tot geloof komen en de deur naar de volwassen ook opengaat!
De volgende dag op weg naar de kinderclub sprak ik er met Jantina over door. Over de geestelijke duisternis in deze regio van Roemenië. Dat er nog heksen wonen die de toekomst voorspellen en vervloekingen over mensen uitspreken. Dat er een dorp is waar de machten van de duisternis zo sterk heersen dat er nog geen kerk is gesticht hoewel elke denominatie het al een keer heeft geprobeerd. Vrouwen die bij vrachtwagenparkeerplaatsen staan om voor geld met mannen te slapen. En de Orthodoxe kerk met de tradities om bijvoorbeeld maaltijden te eten ten aandenken aan de overledenen en zo de reis naar de hemel voor hen makkelijker te maken. Eten en drinken dat eerst door de priester ingezegend wordt en “bekeerlingen”, daarom niet willen eten. Om die reden is het een grote stap voor orthodoxe christenen om een “bekeerling” te worden. Je verloochent daarmee je familie en als je niet aan die maaltijden meedoet zou je de weg van de overledene naar de hemel moeilijker kunnen maken.
De auto bracht ons na drie kwartier praten in een dorpje met een klein kerkje. Een kerkje die je van de buitenkant niet zou kunnen herkennen als kerkje. Binnen was de koster de kachel aan het opsteken. Het was koud. Terwijl ik wolkjes in de lucht blies zoomde ik langzaam weer in. Niet Roemenië, niet Oltenia, maar dit kleine kerkje met de kinderen die langzaam binnen druppelden. Het waren er maar drie deze keer. Maar wat is het “goud” dat deze drie kinderen weer trouw zijn gekomen. Ik richtte me op de kinderen. Want, zo had ik de vorige dag geleerd, mijn aandacht is goud waard! En zou het niet zo zijn dat God Zijn koninkrijk het beste uitbreidt in en door de kleine dingen?
Your attention is worth its weight in gold
Then I realised what I was doing. In that Romanian kitchen, with kind Romanian people, my attention went to my phone instead of them. I put down my phone and started a conversation. It became a ‘gold’ conversation, a ‘God’ conversation. I heard their testimony of how they had met and begun to do mission in this area of Romania. ‘This area’, is Oltenia, a poorer region in Romania, and the people are harder, as is the ground on which the gospel is sprinkled. Yes the ground is hard here, and there is a lot of spiritual darkness. We talked about how the devil rages here, but also how God works here. ‘The priests of the Orthodox Church at the time of communism threw around a lot of prejudices about ‘the converts’ (‘the Christians’). As a result, there is a lot of aversion towards Christians here and it is very difficult to talk about God. We do see how God works through children’s evangelisation,’ he told us. . ‘Then the parents see that the club has a positive effect on the children and prejudices about ‘the converts’ are dispelled. That way, the door can slowly open’. Child evangelisation, in other words! And how beautiful it is to be involved in ensuring that children come to faith at an early age and the door to the adults opens too!
The next day on the way to the children’s club, I talked it out further with Jantina. About the spiritual darkness in this region of Romania. That there are still witches living there who predict the future and cast curses on people. That there is a village where the powers of darkness rule so strongly that no church has yet been founded even though every denomination has tried once. Women who stand at truck car parks to sleep with men for money. And the Orthodox Church with its traditions of eating meals in remembrance of the departed, for example, to make the journey to heaven easier for them. Food and drink that is first consecrated by the priest and ‘converts’, therefore, do not want to eat. For this reason, becoming a ‘convert’ is a big step for Orthodox Christians. By doing so, you deny your family and if you do not participate in those meals, you could make the deceased’s path to heaven more difficult.
The car brought us to a village with a small church after 45 minutes of talking. A little church you wouldn’t be able to recognise as a church from the outside. Inside, the sexton was lighting the stove. It was cold. As I blew clouds into the air, I slowly zoomed back in. Not Romania, not Oltenia, but this little church with the children slowly trickling in. There were only three this time. But what ‘gold’ it is that these three children came faithfully again. I focused on the children. Because, I had learned the previous day, my attention is worth gold! And wouldn’t it be true that God expands His kingdom best in and through the little things?